Özlediklerimiz... Hayatımızın her döneminde bir şeyleri özlemekle geçiyor ömrümüz. Kimi zaman özlemimiz sığmıyor içimize, haykırmak istiyoruz veya koşar adım yaklaşmak hasret duyduklarımıza.
    Özlemek beraberinde hüznü de getiriyor bir arkadaşı gibi. Eski zamanlara dönüp sayfalar birer birer geri çevriliyor, "keşke" diyoruz, "keşke şimdi burada olsa", "keşke şimdi orada olsam" veya.

       Evden çıkamıyorsak biz de etkinliklerde gezeriz :)

        Okulların açılmasıyla birlikte evlerden "ödevimi yapmak istemiyorum" sesleri yükselmeye başladı yavaştan :) Ailelerin çoğu çaresiz; kimisi ödülle, kimisi cezayla, kimisi sabırla çabalıyor eve gönderilen o iki sayfayı çocuğuna yaptırabilmek için. Kimisi de sabır taşını çatlatıp "Amaaan ne halin varsa gör." modunda boşvermişlik basamağına doğru adım atıyor :) Peki doğru yol ne? Ödev nedir ve neden yapılır? Gerekli midir? Ödev yapmak istemeyen çocuğa o ödev nasıl yaptırılır?

 
    Kulağa garip geliyor değil mi? "Olur mu öyle şey canım, molası mı olur anneliğin" diyenleri duyar gibiyim :) 

        Oysa sana bambaşka anlatılmıştı annelik değil mi? Mesela hamile olduğunu söylediğinde tebriklerin hemen ardından felaket senaryoları çalınmıştı kulağına. Bir komşunun bilmemkimi hamileyken birden eğilmişti de çocuğunu düşürmüştü. Ya da en yakın arkadaşın aylarca kusmuştu, tabi ki sen de öyle olacaktın. Ama olmadın değil mi?