Özlediklerimiz... Hayatımızın her döneminde bir şeyleri özlemekle geçiyor ömrümüz. Kimi zaman özlemimiz sığmıyor içimize, haykırmak istiyoruz veya koşar adım yaklaşmak hasret duyduklarımıza.
    Özlemek beraberinde hüznü de getiriyor bir arkadaşı gibi. Eski zamanlara dönüp sayfalar birer birer geri çevriliyor, "keşke" diyoruz, "keşke şimdi burada olsa", "keşke şimdi orada olsam" veya.

   
     Kesirler konusu işlenirken hep düz şekiller üzerinden ders işleyenlere alternatif etkinlik :)

   
  Sömestr tatilini yarıladığımız şu günlerde eminim ki pek çok evde aynı ses yükseliyor. "Şu tatil bitse de okula gitsen artık" :) Çünkü evler durmadan canı sıkılan, telefon-tablet isteyen, odasını dağıtan, kavga çıkartan çocuklarla dolup taşmaya başladı; değil mi? Peki nasıl zapt edeceğiz bu çocukları 1 hafta daha evlerde? "zapt edeceğiz!?" Neden zapt edelim ki çocuklarımızı. Ya da neden bu tatili bir çile olarak görmek yerine bir fırsata çevirmeyelim.

        Okulların açılmasıyla birlikte evlerden "ödevimi yapmak istemiyorum" sesleri yükselmeye başladı yavaştan :) Ailelerin çoğu çaresiz; kimisi ödülle, kimisi cezayla, kimisi sabırla çabalıyor eve gönderilen o iki sayfayı çocuğuna yaptırabilmek için. Kimisi de sabır taşını çatlatıp "Amaaan ne halin varsa gör." modunda boşvermişlik basamağına doğru adım atıyor :) Peki doğru yol ne? Ödev nedir ve neden yapılır? Gerekli midir? Ödev yapmak istemeyen çocuğa o ödev nasıl yaptırılır?

 
    Kulağa garip geliyor değil mi? "Olur mu öyle şey canım, molası mı olur anneliğin" diyenleri duyar gibiyim :)